همزمان با اول مهرماه و آغاز سال جدید تحصیلی، حضور خیل تازه‌ای از نوآموزان و فرزندان با طراوت انقلاب اسلامی در مدارس، پیام‌آور امید و رویش‌های تازه در مسیر حرکت انقلاب است.
بدون شک حفاظت از این نهال‌های باطروات که به‌حق سرمایه‌های اصلی کشور و نظام هستند، مستلزم برنامه‌ریزی و تدبیری مضاعف است، اگرچه در همه سال‌های پس از انقلاب موضوع تربیت به‌عنوان محور اصلی فعالیت‌های مدارس مطرح بوده و تلاش‌های متنوعی هم در این مسیر صورت گرفته است، اما در وضعیت فعلی مدارس کشور باید اعتراف کرد که متاسفانه غلبه با رویکردهای صرفا آموزشی است، در حالی که چه از منظر تعالیم تربیتی دینی و چه از منظر منافع ملی، سنینی که این عزیزان در اختیار مدارس هستند، حساس‌ترین و تاثیرپذیرترین سال‌های زندگی به‌شمار می‌روند و به‌مصداق حدیث شریف نبوی که می‌فرمایند مَثَلُ الَّذی یَتَعلَّمُ فی صِغَرِهِ کَالنَّقشِ فِی الحَجَرِ، ضرورت بازاندیشی و برنامه‌ریزی به‌سمت مدارس تربیت محور دو چندان می‌شود.
از سوی دیگر با کمال تاسف شاهد هستیم در حالی که که سند تحول بنیادین اموزش و پرورش که حاصل تلاش جمع گرانقدری از نخبگان فرهنگی و مورد تایید و اهتمام جدی رهبر فرزانه انقلاب است، آن طور که شایسته است جدی گرفته نمی‌شود، اینکه در طول این سالیان تنها ۱۰ درصد از سند محقق شده، نه فقط به‌دلیل کمبود بودجه، که بیشتر به‌خاطر عدم عزم جدی در مسؤولان مربوطه است.
اگر به‌این سند نه به‌عنوان یک تکلیف سازمانی، بلکه به‌عنوان یک جریان مفهومی نگاه می‌شد، دیگر شاهد مواردی مانند طرح اسناد تحمیلی خارجی برای نظام تربیتی کشور نبودیم، آنچه به‌عنوان نماینده مردم مسلمان و شریف کشور از مسؤولان مربوطه انتظار دارم فاصله گرفتن از شعارزدگی و پیگیری تحقق زمینه‌های اجرایی شدن این سند است.
نیاز دیگر امروز مدارس ما استفاده از مهارت‌های قرآنی در آموزش و پرورش و در مسیر ترویج زندگی مومنانه و نشاط مبتنی بر معنویت است، بر آشنایان فرهنگ دینی پوشیده نیست که روخوانی و روان‌خوانی قرآن کریم، مقدمه‌ای برای انس با کلام الهی است، اینجانب با توجه به‌مسؤولیت فراکسیون قرآن، عترت و نماز مجلس شورای اسلامی تاکنون پیگیری‌های متعددی از سوی مجلس در قالب این فراکسیون داشته‌ام تا به‌تدریج از قالب‌های صرفا کلاسی و آموزشی که تا به‌حال چندان موثر هم نبوده‌اند، فاصله گرفته و برنامه‌ریزی و زمینه‌سازی برای ترویج مهارت‌های انس با قرآن صورت بگیرد.
و بالاخره آغاز سال تحصیلی همیشه فرصت مناسبی برای توجه به‌نیازهای صنفی در آموزش و پروش است، این مسئله که معلم غیر از دغدغه‌های تربیتی و آموزشی نباید گرفتار دغدغه دیگری در کلاس درس باشد موضوعی پذیرفته شده در بین دلسوزان تعلیم و تربیت است.
امروزه در کشورهای غیراسلامی نیز این مطلب که پویایی و رشد کشور در گرو آموزش کیفی نیروی انسانی است، مورد قبول واقع شده و باید شرایط طوری برنامه‌ریزی شود که بهترین و بااستعدادترین نیروها با میل و رغبت عنوان معلمی را انتخاب کنند و چنان معیشت آنها تامین شود که با فراغ بال و تمام انرژی در خدمت تربیت نسل آینده باشند.
نظر شما